Tres segundos.

Adoro esos primeiros dous segundos de cada mañá nos que non sabes dónde estás nin quen eres. Cando non recordas nada nin a ninguén.  Espertar coa posibilidade de voar. Reirse da gravidade. Volver o estado mais puro do teu ser. Unha etérea morte. Cando soamente eres ti. Sen a eterna loita contra o mundo. Non sabes mais que o que encerra a tua pel, perdendo a noción do teu corpo. A tua mente. Ralentizase. Disfruto deles, saboreoos insconcientemente. Desexando que o onírico e o real autoinmolense. Desexando que este froito do vacío, enchame para sempre. Acelerase. Os meus pes acaricianse entre eles e volvo a miña forma humana. Aborrezco ese tercer segundo de cada mañana. Terme que acordar de ti, ter que loitar contra o mundo.